از کوچه های گذشته

این روزها همش یاد و تصویر و حال کوچه ای که در کودکی طویل و عریض بود و کودکی را در آن گذراندیم می آید جلوی چشمم... میروم در آن حال و هوا...یا میروم در خانه بزرگ و اعیانی کاشان...آفتاب سرظهر که تا وسط اتاق سرک می کشید و ولو شدن زیر پنکه سقفی..طاق بلند هشتی که تصورش هم من را دیوانه می کند...حالا همه چیز گشت...همه چیز نیست شد...چقدر زود چقدر زیاد...پوست مان را کندند انداختند روی طناب، خشک که شد...
من ماندم و «حب علی» ... ببر مرا به ناکجاها...